Ostatnimi czasy Huno nie czuł sie najlepiej, dawna rana znow zaczela krwawic, przez pewen czas nie mogl nosic nawet pancerza bo bol byl nie do wytrzymania. Jako iz mial swiadomosc ze czas jego smierci nadchodzi nieublaganie wyruszyl do miasteczka krasnoludow, by zemrzec w rodzinnym domu. Powitano go dosc serdecznie, pierwsze co zrobil to odwiedzil grub rodzinny, o ktory juz dawno nikt nie dbal. Odwiedzil takze swiatynie, by pomodlic sie o zdrowie badz o spokoj duszy po smierci. Caly czas czuł niedosyt, wiedzial ze jego zycie nie moze skonczyc sie tak plytko, wiedzial ze czegos musi dokonac, ale jego zwatlone sily nie pozwalaly mu juz na to. Pamietal ciagle o obietnicy zlozonej niegdys w tej samej swiatyni.Obiecał ze zemsci sie za swe krzywdy.
    Czas mijal szybko. Pewnego wieczoru Huno wyjrzal przez okno. Zobaczyl jak dwojka mlodych krasnali kluci sie o skore niedzwiedzia ktorego wlasnie upolowali. W koncu jeden zwyciezyl bojke i poszedl sobie, pobity mlodzieniec krzyknol cos o zemscie podniosl sie i poszedl do domu. Hunowi przypomniala sie wrozba pewnej elfki. Gdy byl jeszcze mlody, zaraz po tym jak pewni zboje go strasznie pokrzywdzili, poprosil o wrozbe wedrowna czarownice. Powiedziala mu by otworzyl ja dopiero gdy poczuje ze nadchodzi jego czas, cokolwiek mialo by to znaczyc. Krasnolud wyciagnol czym predzej kartke ukryta pod deskami podlogowymi. Bylo tam napisane: Gdy rana ktora na plecach nosisz w blizne sie zmieni szczesliwie zyc bedziesz. Gdy zas znow sie otworzy zemsty szukac musisz, tylko krew tych ktorzy cie pokaleczyli moze zwrocic Ci sily. Huno przeczytawszy pierwsze zdanie przypomnial sobie klan Avaricum, pamietal ile radosci mu on przyniosl, wtedy tez to rana byla blizna. Wiedzial ze sam nie stanie przeciwko swym przeciwnikom, potrzebowal wsparcia, a jednoczesnie nie chcial wciagac przyjaciol do walki z tak poteznym klanem. Wyslal wiec liscik: Zegnajcie, na zawsze czastka mnie bedzie z wami. Zabespieczyl rane z trudem przywdzial zbroje, zciagnol z kominka topor i tarcze. Wyruszyl w podrozd powrotna do giran, by szukac wsparcia w prywatnej wojnie ktora mial stoczyc z Polanami.
              Kunzi, Drozd, Michasia, Janette i inni.... Byliscie dla mnie jak najblizsza rodzina. Kunzi, nic nie zastopi mi twoich zartow, naszych wspolnych durenstw a takze”klutni” co lepsze elf czy kras, wiking czy rycerz. Drozd zawsze sluzyles mi rada i przykladem, nawet gdy wiele osob z AvA we mnie zwatpilo ty wytrwale stales po mojej stronie, wrecz o mnie walczyles, nie zapomne tez nigdy pozegania jakie mi zrobiles gdy odchodzilem z AvA tylko ty i kunzi(i pare innych osob ale dopiero po was dwoch) pozegnaliscie mnie z honorami na forum dzieki czemu czas spedzony w AvA przestal mi sie wydawac stracony. Michasiu zawsze bylas mi zyczliwa, nigdy nie skarcilas, nigdy nie skrzyczalas(a czasem bylo za co:P) czy odtracilas. Dzieki temu zawsze bedziesz dla mnie najwspanialsza dziewczyna EPI. Janette zawsze pomocna i uczynna, nigdy nie zawahala sie pomoc mi w zadnej sytuacji, poprostu jest wspaniala przyjaciolka. Zobaczysz jeszcze nie raz mnie ressowac bedziesz . Dziekuje rowniez calej reszcie, ktora nigdy we mnie nie zwatpila.